Ένοχη Νύχτα

«Φεύγω, ναι, φεύγω» έλεγε για αρκετή ώρα ακόμα με έναρθρο λόγο και όχι μόνο μεγαλόφωνα στα εσώτερα του μυαλού και του κορμιού της. Τόσο μεγάλη σημασία είχε γι’ αυτήν, παρά την έντονη επιθυμία της να το αποδιώξει. Ήταν πλέον γεγονός ότι θα έφευγε. Το αποφάσισε και τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει αυτή την απόφασή της. Όλα είχαν έρθει έτσι ώστε αυτή η λύση να φαντάζει ως η μόνη διέξοδος από τον λαβύρινθο όπου παράδερνε αδιάκοπα τα τελευταία χρόνια.

Δεν νομίζω ποτέ μια γυναίκα να αγάπησε στ’ αληθινά έναν άντρα για τις σκέψεις του. Δεν είχε και ιδιαίτερες σκέψεις ο Αντρέας. Ήταν σαν να ζούσα σε μια nature morte. Όλα ήταν εκεί, ζωγραφισμένα στην εντέλεια, αλλά κάτι έλειπε. Κι αυτό που έλειπε ήταν το νόημα. Κοιταζόμασταν με τις ώρες στα μάτια, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από πάνω του, τον κοίταζα, τον κοίταζα κι έβλεπα τι; Ένα απέραντο συναίσθημα, που ήταν ολόκληρο δικό μου… Το νόημα το έδινες εσύ, ύστερα. Ήσουν ο αδερφός μου τότε, ο πατέρας μου. Πάλι θα σ’ το πω, το σκέφτομαι συχνά, πώς το δέχτηκες… Πώς τη δέχτηκες αυτή τη θέση;