Οι Τυχοδιώκτες

«Δυστυχώς αυτό που χρειαζόμουν περισσότερο το έχασα όταν πέθανε. Την αγάπη της. Από τότε όλοι πάσχιζαν να μου τσακίσουν το μόνο πράγμα που μου είχε απομείνει. Την περηφάνια μου. Και θα το κατάφερναν, εάν δεν είχα την εικόνα της μητέρας μου στο μυαλό μου και στην καρδιά μου να με συντροφεύει. Όταν με κτυπούσαν, η μητέρα μου ήταν δίπλα μου και δεν πονούσα. Όταν με φώναζαν αλητόπαιδο, κλέφτη και παλιόπαιδο, η μητέρα μου ήταν δίπλα μου. Όταν γύριζα τους δρόμους και ζητιάνευα και έκλεβα, η μητέρα μου ήταν δίπλα μου και μου έλεγε να μην απελπίζομαι και οι καλύτερες μέρες θα ’ρθουν. «Μα πού είναι οι καλύτερες μέρες, μητέρα;» τη ρώταγα και έκλαια. Όταν κοιμόμουν, ερχόταν στον ύπνο μου και με έπαιρνε αγκαλιά. Πόσο ευχόμουν να πέθαινα στην αγκαλιά της! Μα ο Θεός δε με άφηνε να πεθάνω. Πόσο σκληρός είναι ο Θεός καμιά φορά!»