“Χριστιανή θα μείνεις, γκιοζούμ! Χριστιανός θα γίνω κι εγώ για την αγάπη σου, ψυχούλα μου! Αλλά, κρυφά! Θα το ξέρουμε οι δυο μας μονάχα, ντιλνταρίμ! Είπε κι άπλωσε το χέρι του κι έκλεισε το δικό της μέσα στην απαλάμη του, που ήτανε μαλακή σαν μπαμπάκι, αρωματισμένη που ήτανε με σαφράνι και ναρδόσταχυ.”
Σαν έδινε αυτήν την υπόσχεση ο Ρουστέμ ντερέμπεης, καϊμακάμης του Γκιολδζούκ, στην ρωμιά Σωσάννα, που αγάπησε παράφορα κι ήθελε να την παντρευτεί, παρόλο που γνώριζε πως έβαζε το κεφάλι του στον τορβά, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο κόσμος όλος θα γύριζε τ’ απάνου-κάτου σε λίγα χρόνια. Ακόμα, δεν φανταζότανε την αντίδραση της μοναχοκόρης του, της Ακιντέ, απ’ την Τσερκέζα, την προηγούμενη γυναίκα του.
Ο Ρουστέμ θαρρούσε πως πάνω στην αητοφωλιά του Καϊμάζ θα προφύλασσε την φαμίλια του απ’ τους τσέτες και χαϊντούκους, που λυμαίνονταν το δοβλέτι. Εκεί, η φλογερή, δολοπλόκα Ακιντέ τυλίγει στα ερωτικά της δίχτυα τον ετεροθαλή αδερφό της με την διπλή γενιά, γιό της Σωσάννας, ψάχνοντας να εκδικηθεί την Ρωμιά μητριά της για την πίστη της, την γενιά της, την “κλεμμένη” αγάπη του πατέρα της. Τελικά, όμως, μπλέκει κι η ίδια, σαν την νυχτοπεταλούδα, να πετάει ολοτρίγυρα στην φλόγα του έρωτα.
Μια ιστορία όπου τ’ ανθρώπινα πάθη αναδεύονται συνεχώς, πότε σε προσωπικό, πότε σε φυλετικό, πότε σ’ ιδεολογικό επίπεδο. Πάθη δυνατά και λάθη, π’ απαιτούν την κάθαρση, σαν σ’ αρχαία τραγωδία.
