Ο δημοσιογράφος Οδυσσέας Πανταζής αναλαμβάνει να εξιχνιάσει τον φόνο του φίλου του Στέφανου Δενδρινού, αντιπρύτανη στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Ο Στέφανος, σύμβολο της αντίστασης κατά της χούντας, βρίσκεται μπλεγμένος στη δίνη ενός σκανδάλου. Ο ανακριτής τον καλεί για κατάθεση, με την κατηγορία της υπεξαίρεσης κονδυλίων που προορίζονταν για την έρευνα. Η ηθική χρεοκοπία της γενιάς της μεταπολίτευσης, που ξεκίνησε με την ωραία ματαιοδοξία να αλλάξει τον κόσμο και διαλύθηκε σε μια μπελ επόκ της κατανάλωσης – άντεξε τον φάλαγγα και τον βούρδουλα, αλλά λύγισε στο βελούδινο χέρι. Η Ελλάδα της παρακμής και της διαφθοράς. Οι ποικίλες εκδοχές της έννοιας της πατρίδας, η διαμάχη Ανατολής-Δύσης , η φρίκη της βίας στην Ιστορία του εικοστού αιώνα.
[…] ο συγγραφέας επιχειρεί την ανατομία μιας κοινωνίας σε βαθιά και παρατεταμένη σήψη, χωρίς η φωνή του να παρασυρθεί ούτε μία φορά στην καταγγελία.
Το όνειρο του Οδυσσέα είναι επίσης ένα πολυσυλλεκτικό μυθιστόρημα, που δεν ψαρεύει ποτέ σε θολά νερά. Το βιβλίο του εκκινεί ως πανεπιστημιακό μυθιστόρημα, αποκαλύπτοντας τη διάβρωση και τα παιχνίδια συναλλαγής στο εσωτερικό του ανώτατου εκπαιδευτικού θεσμού, για να κλείσει εν συνεχεία το μάτι στο ιστορικό μυθιστόρημα με την περιπλάνησή του στους εργατικούς και σοσιαλιστικούς κύκλους της προπολεμικής Θεσσαλονίκης, αλλά και σε ό,τι συνέβη στην πόλη μετά το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Από το βιβλίο δεν λείπει ούτε η διάσταση του αστυνομικού και του κοινωνικού μυθιστορήματος, με τις στριπτιζέζ και τους μαστροπούς να αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε μιαν αφήγηση που δεν παύει να υπενθυμίζει στον αναγνώστη τον επινοημένο χαρακτήρα της. Μόνο ο έρωτας απουσιάζει εσκεμμένα, παραμένοντας άλλοτε ένα συμβόλαιο σιδηρών συμφερόντων και άλλοτε ένας στυφός δισταγμός. (ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 6/11/2011)
