“Σαν να μην πέρασε μια μέρα… Θα πατούσε τα τριάντα τέσσερα σ’ ένα εξάμηνο αλλά το πρόσωπό της παρέμενε κοριτσίστικο, το κορμί της στιλάτο. Κοίταζα τον αλήστου μνήμης μπούστο της και τα σφιχτά της πόδια κι ένιωθα γέρος μπροστά της, και μάλιστα πορνόγερος έτσι που κοίταζα… “Ξέρεις, Αλίκη, δεν παντρεύεσαι μόνο εσύ. Παντρεύομαι κι εγώ…” Την κάρφωσα με βλέμμα σουβλερό, περιμένοντας να τη δω να πλαντάζει στο κλάμα. Και το βλέμμα μου έγινε θριαμβευτικό, παρατηρώντας την αντίδρασή της. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και μετά υγράνθηκαν. Έπειτα άρχισε να ρουφάει τη μύτη της. Κι ύστερα φτερνίστηκε”. Καλαμπούρι… Έτσι την είδε ο Χάρης τη ζωή του.