“Ξαφνικά είδαν δυο γλάρους που στα αφρισμένα κύματα έσμιγαν τα πουπουλένια τους φτερά κι έφτιαχναν φωλιά. Η καρδιά τους πλημμύρισε με δύναμη, έρωτα, αγάπη, χωρίς θλίψη καμιά, ήταν κι αυτοί πουλιά.
Τον κρατούσε σφιχτά, γιατί κάθε φορά που απομακρυνόταν από την αφή του ένιωθε κενό. Λαχταρούσε το βλέμμα του για να μη βρεθεί στο σκοτάδι. Ήταν η δροσιά στην πηγή της ζωής της και ένιωθε επιτακτική την ανάγκη της προσοχής του, της αφοσίωσης και των χαδιών του. ”
(απόσπασμα από το βιβλίο)
Μια γυναίκα αντιμέτωπη με τη νιότη που έφυγε, φορτωμένη με την αφόρητη θλίψη των καθημερινών συμβάσεων, αλυσοδεμένη με τα οικογενειακά βάρη. Με τις επιθυμίες ναρκωμένες και την καρδιά μαρμαρωμένη. Αλλά με μια μικρή φλόγα να σιγοκαίει κάπου στο βάθος…
Και τότε ρίχνει τα δίχτυα του το απροσδόκητο, το ανεξήγητο, το αιώνιο μυστήριο του έρωτα. Ενός έρωτα πρωτόγονου, ακραίου, ακόρεστου. Μια λυτρωτική περιδίνηση στα μονοπάτια του πάθους. Η εξέγερση των αισθήσεων γίνεται ένα κουβάρι με τις ενοχές, τις φοβίες, την αγάπη για το σύντροφο, τα παιδιά, τις προσταγές του κομφορμισμού. Αλλά πλέον οι υπαρξιακές αναζητήσεις και οι βασανιστικές ψυχικές διαδρομές φωτίζονται από τον προβολέα της δεύτερης νιότης. Ποιος θα είναι άραγε ο νικητής;
