Έτσι ήρθε στον κόσμο η Ελένη Σταμίρη. Την πέμπτη ημέρα του Αυγούστου του 1930. Την ίδια στιγμή στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, γεννιόταν ο Νηλ Άρμστρονγκ και τριάντα εννιά χρόνια αργότερα θα γινόταν ο πρώτος άνθρωπος που θα πατούσε στο φεγγάρι. Τη Λενιώ Σταμίρη, όμως, την ένοιαζε να πατάει μόνο στη γη. Αυτήν καταλάβαινε, αυτήν αγαπούσε, αυτή της έδινε δύναμη και πείσμα. Κι ό,τι αγαπούσε η Λενιώ, το αγαπούσε με πάθος. Άλλον τρόπο δεν ήξερε και δεν την ενδιέφερε να μάθει.

Όταν ο αρραβωνιαστικός της αποφασίζει να παρατήσει τα πάντα και τους πάντες και να φύγει μακριά της, η Λένα βλέπει τη ζωή της να κλονίζεται συθέμελα. Όλα της τα σχέδια και το οικοδόμημα της μελλοντικής της ζωής καταρρέουν, αφήνοντάς την ευάλωτη, πληγωμένη, καταρρακωμένη.

Ο μόνος τρόπος να σταματήσεις να πολεμάς τους δαίμονές σου είναι να γίνεις ένα με αυτούς. Μπορεί ο θάνατος να μοιάζει σαν λύτρωση κάποιες φορές, τότε που το σώμα στέκει αλώβητο μπροστά σε λέξεις-καρφιά που στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά. Πότε ένας αναστεναγμός είναι αρκετός για να μαλακώσει ο πόνος; Πότε οι ψίθυροι της παράνοιας έχουν τη δύναμη να ροκανίσουν τη λογική αφήνοντας άψυχα κουφάρια με σκοτεινά, παγωμένα βλέμματα;

«Ανέφαλα κι αγρίμια μοιάζουνε! Δε νταγιαντούνε χαλινάρι», έλεγε η γιαγιά Κιράζ και δεν είχε άδικο, αφού ο μικρός Οδυσσέας Αρχοντάκης, από το Λευκοχώρι, ένα πεδινό χωριό της Κρήτης, ένα σκέτο αγρίμι είναι στ’ αλήθεια! Αετόπουλο με δυο φτερά στην πλάτη, που τα ξεδιπλώνει μεγαλώνοντας και πετά στα σύννεφα. Μ’ ένα ηχηρό «μπορώ» κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Φοιτά στη Σχολή Ικάρων και γίνεται πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας. Παντρεύεται τη Φανή, μα περνώντας τα χρόνια συνειδητοποιεί πως ο έρωτάς του για εκείνη δεν ήταν παρά μια αυταπάτη.

Στα λεξικά, η αγάπη αναζητά το νόημά της μεταξύ αβεβαιότητας και αγωνίας. Η αποπλάνηση, από την άλλη, στήνει τα δίχτυα της μεταξύ απόλαυσης και απώλειας.

Ο όρκος που είχε δώσει, δίχως να γνωρίζει την αλήθεια, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με την πορεία της ζωής του. Ο έρωτας της Χρυσαυγής φάρμακο. Ήταν όμως αρκετός για να φέρει και τη λύτρωση;

Συγγραφέας: Τάμι Γκεκτσιάν

Εκδοτικός Οίκος: Υδροπλάνο

Αριθμός Σελ.:352

Έτος Έκδοσης: 2021

Η Γαλήνη, μια παντρεμένη γυναίκα που διανύει την πέμπτη δεκαετία της ζωής της, αποφασίζει να καλέσει στο αρχοντικό της στο Μέτσοβο πέντε αγνώστους για
να περάσουν μαζί το δεκαήμερο των Χριστουγέννων.

Ευρύβια 1962 Η δωδεκάχρονη Παναγιώτα μεγαλώνει σαν αποπαίδι, σε μια οικογένεια που της δείχνει καθημερινά την απαξίωσή της. Η παιδική της ψυχή, πεθαίνει προτού ακόμη καταφέρει να γευτεί καλά καλά την ξεγνοιασιά της ηλικίας της. Το καλοκαίρι του 1963 γνωρίζει τον Λουκά και τότε, αλλάζει όλη της η ζωή. Μαζί του θα γευτεί για πρώτη φορά τον έρωτα. Σαν έρθει το τέλος του καλοκαιριού μοιράζονται ένα κόσμημα, δυο ασημένια κομμάτια ενός παζλ με τα ονόματά τους χαραγμένα και μία υπόσχεση να κάνουν τα πάντα ώστε αυτό το παζλ να ενωθεί ξανά! Η ζωή όμως έχει διαφορετικά σχέδια…

Η αγάπη, όταν τη μοιράζεσαι, μεγαλώνει…

Λένε πως όταν κάποιος σώζει μια ζωή είναι σαν να σώζει τον κόσμο όλο. Η δική μου ζωή άλλαξε τη μέρα που ο Αντώνης με γλίτωσε από βέβαιο θάνατο.

Η συναρπαστική συνέχεια του Σεκερίμ

Η Ελισάβετ, γυναίκα με σθεναρότητα, παρρησία και αυτοπεποίθηση, χειρίστηκε με επίγνωση και κουράγιο το δύσκολο γραμμάτιο της ζωής της. Αναμετρήθηκε θαρρετά με πολλές δοκιμασίες, που άρχισαν το 1922 με το φιρμάνι του Κεμάλ για υποχρεωτική αναχώρηση από την Καππαδοκία.

Εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Κωνσταντινούπολη, ζώντας πλέον μέσα σε κλίμα τρόμου και καθημερινών επιθέσεων.

Δεν νομίζω ποτέ μια γυναίκα να αγάπησε στ’ αληθινά έναν άντρα για τις σκέψεις του. Δεν είχε και ιδιαίτερες σκέψεις ο Αντρέας. Ήταν σαν να ζούσα σε μια nature morte. Όλα ήταν εκεί, ζωγραφισμένα στην εντέλεια, αλλά κάτι έλειπε. Κι αυτό που έλειπε ήταν το νόημα. Κοιταζόμασταν με τις ώρες στα μάτια, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από πάνω του, τον κοίταζα, τον κοίταζα κι έβλεπα τι; Ένα απέραντο συναίσθημα, που ήταν ολόκληρο δικό μου… Το νόημα το έδινες εσύ, ύστερα. Ήσουν ο αδερφός μου τότε, ο πατέρας μου. Πάλι θα σ’ το πω, το σκέφτομαι συχνά, πώς το δέχτηκες… Πώς τη δέχτηκες αυτή τη θέση;

Φεύγει. Κι είμαι έτοιμη να φύγω κι εγώ. Για πάντα. Το όνειρο τελειώνει. Ο εφιάλτης ξαναρχίζει. Είμαι η Λευκή Θαλασσινού. Είμαι δεκαεπτά χρονών. Είμαι μόνη στην έναστρη νύχτα… Μόλις έχω κάνει έρωτα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Με τον άντρα της ζωής μου. Με τον άντρα μιας άλλης».

Ένας ύμνος στην αγάπη
Στη μητρική αγάπη, στην αγάπη δύο παιδιών και στη φιλία
Μια barwoman, η Αϊλή, από το μακρινό Τζιμπουτί, έρχεται στην Αθήνα αλαφιασμένη μετά από στιγμές κόλασης που έζησε στη δουλειά της.