Όταν ο αρραβωνιαστικός της αποφασίζει να παρατήσει τα πάντα και τους πάντες και να φύγει μακριά της, η Λένα βλέπει τη ζωή της να κλονίζεται συθέμελα. Όλα της τα σχέδια και το οικοδόμημα της μελλοντικής της ζωής καταρρέουν, αφήνοντάς την ευάλωτη, πληγωμένη, καταρρακωμένη.

Ένα μυθιστόρημα όπου τα γεγονότα και ο μύθος μπλέκονται σ’ ένα ατμοσφαιρικό κοινωνικοερωτικό θρίλερ, όπου οι πρωταγωνιστές βιώνουν εμπειρίες και καταστάσεις τρομακτικές με «μεταφυσικές» προεκτάσεις.

Οκτώβριος 1940. Η αχαϊκή πρωτεύουσα είναι η πρώτη πόλη που δοκιμάζεται από το μένος των κατακτητών, στα χρόνια της κατοχής. Η ιστορία διαδραματίζεται στην όμορφη Πάτρα, στα ορεινά χωριά των Καλαβρύτων και φτάνει μέχρι τα αλβανικά σύνορα.

Η Άννα, ο Στάθης, η Χριστίνα, ο Λάμπης, η Έρρικα και πολλοί ακόμη, θα δοκιμαστούν μέσα από τις φλόγες του πολέμου και την ανείπωτη κακουχία. Αγωνίζονται με τόλμη και αυτοθυσία να γλιτώσουν από τα βόλια του εχθρού.

Ιστορίες και ζωές που θα πλεχθούν γύρω από το μοναστήρι της Παναγιάς της Χορταρούς και θα ψελλίσουν ότι ένα θαύμα μπορεί να είναι ανομολόγητη αμαρτία και μια αμαρτία μπορεί να είναι το προσωπικό θαύμα στη ζωή ενός ανθρώπου.

Δύο αδελφές τόσο ίδιες όσο οι δύο πόλοι της γης… Η μία καλοκάγαθη και μόνιμο θύμα, η άλλη σκοτεινή προσωπικότητα μα με προστατευτικά ένστικτα. Η Μελίνα αδύναμη κι υποχωρητική. Η Άμυ δικαστής και τιμωρός σε έναν δικό της κόσμο, στον οποίο ο Θεός έδειχνε πάντα το πιο σκληρό του πρόσωπο.

Ο μόνος τρόπος να σταματήσεις να πολεμάς τους δαίμονές σου είναι να γίνεις ένα με αυτούς. Μπορεί ο θάνατος να μοιάζει σαν λύτρωση κάποιες φορές, τότε που το σώμα στέκει αλώβητο μπροστά σε λέξεις-καρφιά που στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά. Πότε ένας αναστεναγμός είναι αρκετός για να μαλακώσει ο πόνος; Πότε οι ψίθυροι της παράνοιας έχουν τη δύναμη να ροκανίσουν τη λογική αφήνοντας άψυχα κουφάρια με σκοτεινά, παγωμένα βλέμματα;

Στα λεξικά, η αγάπη αναζητά το νόημά της μεταξύ αβεβαιότητας και αγωνίας. Η αποπλάνηση, από την άλλη, στήνει τα δίχτυα της μεταξύ απόλαυσης και απώλειας.

Μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο ήμασταν και οι δύο σαν να είχαμε βγει από τη θάλασσα. Η Σοφία άναψε τη μηχανή, ενώ εγώ έστυβα τα βρεγμένα μαλλιά μου και η καταρρακτώδης βροχή έπεφτε πάνω στα τζάμια. Ξεκίνησε βιαστικά, είπε ότι αυτό που ήθελε ήταν να φτάσει το γρηγορότερο στο σπίτι, να πιει ένα ζεστό καφέ και να αλλάξει. Έκοψε το τιμόνι με νευρικές κινήσεις για να ξεπαρκάρει, άλλαξε γρήγορα ταχύτητα από πρώτη σε δευτέρα κι αμέσως σε τρίτη. Πάτησε γκάζι και όρμησε στην άσφαλτο, ή τουλάχιστον εκεί που νόμιζε ότι υπήρχε άσφαλτος, γιατί μπροστά μας δεν φαινόταν τίποτα.

Ο όρκος που είχε δώσει, δίχως να γνωρίζει την αλήθεια, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με την πορεία της ζωής του. Ο έρωτας της Χρυσαυγής φάρμακο. Ήταν όμως αρκετός για να φέρει και τη λύτρωση;